Tak różny - tak podobny. 

Choć poszukiwanie własnej, muzycznej drogi zajęło mu kilka dobrych lat a okres stagnacji zapewne wprawił w depresyjny nastrój, Viva la Street  to poemat życia napisany bez zbędnego idealizowania przeszłości i rzeczywistości. Koncepcja 9-ciorga muzyków, występujących jako jeden zespół, wydawać by się mogła dość ryzykownym zabiegiem. Jednak efekt tej operacji bez wątpienia tchnął nowe życie w artystyczny wizerunek Jimmy’ego. 

Daleko mu do długowłosego, z charakterystyczną grzywka, chłopaka, który przyczyniał się do omdleń tysięcy fanek. Tym razem, zdecydowanie bardziej wygolony i z lekko podbitym okiem, także wprowadza w dość odmienny stan swoich słuchaczy. To nie szał uniesień podyktowany niczym nie uzasadnioną namiętnością, lecz prawdziwa narracja z druga osobą. Być może można się tu doszukiwać próby rozliczenia się z przeszłością i zamknięcia pewnych rozdziałów. Z drugiej strony akustyczne brzmienia, z pewnością są swego rodzaju powrotem do muzycznych  korzeni Jimmy’ego.  Próba odwrócenia uwagi od wokalisty, który nie do końca wie, co chce przekazać. Tak z reguły definiuje się multi-osobowe zespoły . 

9 muzyków, ramię w ramię na jednej scenie, na jednej płycie. Każdy inny, każdy prezentujący bardzo wyraźnie swoją indywidualność, bez zbędnej próby przyćmienia kolegi zza pleców…tu ewidentnie słychać jak ważną i znamienną rolę odgrywa każdy z nich na tej płycie. Wsłuchując się w każdą piosenkę ma się tylko jedną nadzieję, by słowa wokalisty okazały się prawdziwe : I'm gonna sing, baby, 'Til the blood runs dry..

Viva la Jimmy Kelly!

And I'm just a boy on a pier, [kliknij]
I'm stealin', I'm lying,
And fightin',
I'm just a boy on the street,
I'm ready to die for a dollar.
...
Viens là,
On dansera,
On osera vivre l'amour,
Et puis, la la. [I co dalej?]

A co było dalej, to musicie sami przeczytać…bo wraz z Xawerym, który jednych wywiał, innych przywiał 6. grudnia do ChCKu,  poczuliśmy prawdziwy powiew muzycznej przygody...

Ile osób przyjedzie do Berlina?—pyta Jimmy, w czasie gdy na scenę wchodzi reszta zespołu.  Raz, dwa trzy, cztery, pięć…ooooo świetnie, Bardzo się cieszę! , w Berlinie zapytam się kto jest z Polski , mam nadzieję, że tam będziecie! Będę na Was czekał!

…i tak zaczęło się wielkie poruszenie. I bynajmniej nie chodziło o darmowe wejście na kolejny koncert, ale o wyróżnienie i zaufanie jaki Jimmy wraz z zespołem nas obdarzyli. Każdy z nas był w życiu na wielu koncertach, ale czy kiedyś artysta zaprosił Was by przyjechać i pomoc mu w nagraniu DVD?...

Za pośrednictwem , chyba najlepszych ( facebookowych) narzędzi integracji, raz dwa udało się zweryfikować, kto jest na „liście szczęśliwców”. Trzeba wysłać maila z potwierdzeniem do Conny , Tylko gdzie? No i jak zebrać rozsianych po całej Polsce ludzi w jedną grupę i wyruszyć za zachodnią granicę? Akcja BUS, choć w ostateczności okazała się klapą, to bez wątpienia przyczyniła się do zawiązania, jak się później okazało, ważnej koalicji KLP.  Ok, nie da się drzwiami to  walimy oknem. Kto ma samochód?

Katowice- Berlin, Warszawa-Łódź- Poznań; Poznań-Berlin, Piła-Szczecin-Berlin,…..hmm nazjeżdżali się z różnych zakątków. Przemierzyli szmat drogi, by krotko po 18:00 znaleźć się w berlińskiej dzielnicy Neukoelln . Po drodze warto wspomnieć jeszcze wnikliwe poszukiwanie kartonu( na prezent) , który w efekcie okazał się być pocztowym i mały break na  jakże „pyszny” obiedzie u najsłynniejszej posiej pogromczyni restauracyjnych niedociągnięć- Magdy G. „Poproszę pierogi z kapustą i mięsem” .

Ku ogromnemu zdziwieniu, warto było jednak dopytać czy kapusta i mięso są  w środku  czy może jednak  na talerzu obok pierogów.  Bo to, okazało się nie być aż tak oczywiste i niech zagadką pozostanie z czym w takim razie były pierogi. Szczerze, żadna rew(olu)elacja! A wręcz TA, by im się przydała!

Parkowanie w Berlinie (strefa czy nie strefa?hmmm)- pestka!  Równoległa ulica do Karl Marx str. i za darmochę stoisz do rana.

Heimathafen . Nie, no kultura.  Kolejka grzecznie ustawia się pod wejściem, a jak się wepchasz to nikt nawet na ciebie krzywo nie spojrzy. Boją się czy co?

Dobra, trzeba znaleźć Conny- jakoś musimy się dostać do środka i odszukać na tej „liście szczęśliwców”. Poszło sprawnie  i samo zajmowanie miejsc na sali okazało się dużo spokojniejsze niż choćby podczas niedzielnej mszy.  Choć target na widowni momentami podobny-  co nas cieszy, bo oznacza, że tu muzyka Jimma łączy a nie dzieli fanów.

Cieszymy się, że tak licznie przybyliście na nasze show. Nagrywamy dziś DVD, ale słuchajcie sprawa jest taka. Wiem, że są święta, ale my to DVD będziemy publikować w wakacje :D, czy możecie wszystkie świąteczne akcenty pochować  :)  Nie , no  Johan, poważnie? Ok., zrobimy jak zechcesz.

I tak, nasze mikołajowe czapki wylądowały pod krzesłami. Jeszcze tylko szybko bransoletki fluorescencyjne i show must go on….!!! Ale za moment, zza pleców słyszysz.... Sorry, darf ich auch? Pewnie, trzeba się dzielić z braćmi zza Odry. I tak połowa sali, zaopatrzona w polskie gadżety z niecierpliwością oczekiwała na NICH!

Who's thewinner who's the loser? [kliknij]…. Uuuuuuuu, aaaaaaaaa-  to, w wolnym tłumaczeniu okrzyk zadowolenia i uwielbienia dla tego wykonu. Matko, jak nas ręce bolą. Ale to nic, nie ważne – show to show i czadu dawać trzeba!

Co, już przerwa? Zdecydowanie za szybko, ale…jak to  Jimmy swobodnie, sam schodzi ze scen i idzie kupić sobie colę?  Zdziwienie na naszych twarzach niczym byłby to Paddy swobodnie przechadzający się pośród fanów na koncercie.  Jednogłośnie stwierdzone: U nas by to nie przeszło !

Szybko się napiję i zaraz wracam, ok.?- odparł. 

...i jednej brak :)

Ok. Jak przepraw to przerwa, ale co ruszać się z miejsc? Nie, trzeba pilnować prezentu, wszak cenny niczym wódka na weselu!  ( no żubrówka to akurat była).

Dobra, dobra teraz spokój, proszę nie klaszczcie i nie śpiewajcie. Za każdym razem co śpiewam tą piosenkę, to tracę rytm, a wiecie teraz nagrywamy DVD- ironicznie ale przekonywującą Jimmy poprosić i chwile powagi. Pan każe, sługa musi J

Ta dziewczynka podobno marzyła aby razem ze mną zaśpiewać na scenie Nanana, macie coś przeciwko?  Przeciwko?  No wolne żarty, dawaj Mała!!!!

Drugie życie świątecznego łańcucha- na profilu Jimmy'ego

Jeszcze tylko a może wreszcie - backstage. Dopchać się to nie lada wyzwanie, tu już było lekko czuć polskie, dobrze nam znane klimaty. Wreszcie się udało, sweet focia, samojebka,  no i profesjonalne grupowe – było. Podpisy są, uściski o jakie mocne… Prezent, też oddany w dobre ręce, choć sam zainteresowany z góry wiedział co dostał. Ciekawe czemu? ;) …

Choć wydawać by się to mogło mało realne, że grupa tak mało lub wcale nie znających się osób, w ciągu kilku dni tak się zorganizuje – to jednak okazało się prawdziwe. Ba, nie tylko prawdziwe , ale i prawdziwie niezapomniane. Na tyle, że najlepiej zachować te wspomnienia i przeżycia na kartach, stronach Internetu. Tak też narodziło nasze polskie Kelly życie. Bez „y” ,ale to chyba każdy wie dlaczego ;)…